Dinsdagavond 07 oktober stond het Haagse Musicon volledig in het teken van grensvervaging. Het Hedvig Mollestad Trio – de Noorse formatie rond gitarist Hedvig Mollestad – bewees opnieuw dat jazz, rock en vrije improvisatie niet tegenover elkaar hoeven te staan, maar elkaar juist kunnen versterken. Wat volgde was een expressieve, compromisloze set die laveerde tussen ruwe energie en subtiele finesse.Het nieuwe album van Hedvig (Bees in the Bonnet! Werd in zijn geheel gespeeld.
Vanaf het eerste nummer zette Mollestad de toon met krachtige rockriffs, gedragen door een massieve sound die zowel deed denken aan zeventigerjaren-hardrock als aan moderne fusion. Toch bleef er steeds een jazzmatige vrijheid voelbaar: de harmonie bewoog, de ritmes verschoven, en in elk moment kon de richting kantelen.
Hedvig’s gitaarspel was ronduit meeslepend. Ze schakelde moeiteloos tussen fluisterzachte passages – vol zwevende delayklanken – en explosieve uitbarstingen waarin fuzz en wah-pedalen de toon bepaalden. Die dynamische contrasten vormden de ruggengraat van het optreden: alles ademde spanning en lef.
De ritmesectie speelde een even cruciale rol. De drummer bewoog van subtiele brushpatronen naar keiharde, rockende uithalen, terwijl de bas een brug sloeg tussen groove en vrijheid en toonde het trio hun samenspel en intuïtieve timing.
Wat het optreden zo boeiend maakte, was de volledige afwezigheid van stilstand. Elk stuk leek te groeien, te muteren, alsof de muziek zelf zich live heruitvond. Mollestad speelde niet om te behagen, maar om te verkennen – met durf, expressie en een onmiskenbare liefde voor het moment.
Aan het eind van de avond stond het publiek in Musicon zichtbaar onder indruk: niet alleen door de kracht van het geluid, maar vooral door de vrijheid waarmee deze drie musici de grenzen van hun genres opbliezen. Het Hedvig Mollestad Trio bewees dat progressieve jazzrock springlevend is – en dat lef, wanneer het zo muzikaal wordt ingezet, een vorm van poëzie kan zijn.
"LET'S GET LIVE" 
Plaats een reactie